Rainy day work-from-home on the ‘Future of Work and Learning’ for a QA project. The potato image quality hides thin supporting lines in the type-pyrotechnics; needs more JPEG. The home-office saves a sweaty, roadkissed commute and the drivetrain stays dry. No wind-in-the-hair-bus-trying-to-drive-you-off-the-potholes-type bliss though.

Ha!

I don’t know how I feel about design education—I honestly don’t know very much about it. The one thing I do know though, is that kids matriculating through undergraduate design programs need to be better prepared intellectually. Not nearly enough attention has been brought to the question of the basic literacy of our young designers. It is vital, especially if a designer wants to work in publishing, but also vital in general, that students be taught the fundamentals of reading and writing. Not to mention that designers should be able to express themselves verbally. If I were in charge of an undergraduate design program, there would be literature classes, science classes, logic and rhetoric classes…it would be a much less fun school to attend, granted.

— Peter Mendelsund, on BBIC

The heart doesn’t say tick-tock.
In truth, the heart says very little.
Lub-dub in the textbook,
dhak-dhak in the poet’s aphorism,
But mostly it’s quiet.
I count beats only when they are missing,
but mostly I try to notice
even though I’m listening,
all the time.

— Saranya Manivannan (Introduction to Preeti Vangani’s The Other Side of Loneliness)

Halfway through another pointless (?) upgrade cycle.

Having an approximation of fun (literally) at the class’s expense, during the T2 course, NID-Av.

Most people choose their commuting method by default—they use a car because everyone else does where they live, or they use a train or bus because that’s what’s available to them. Cyclists on the other hand tend to commute by bicycle because we enjoy it, which means we’re already predisposed to becoming benevolent commuters since we already understand the potential for our commute to bring us happiness.

— Eben Weiss, The Enlightened Cyclist

കുഞ്ഞുണ്ണിയെ തനിയെ വിട്ടുകൊണ്ട് നിർമ്മലാനന്ദൻ ആശ്രമത്തിലേയ്ക്കു നടന്നു. കാട്ടുചെടികളുടെ മേൽ കുഞ്ഞുണ്ണി കുനിഞ്ഞു. അവ തങ്ങളുടെ കടയ്ക്കൽ വളർന്ന പുല്ലുകളിലേയ്ക്കു ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. പുല്ലുകൾ തങ്ങളുടെ കടയ്ക്കലേയ്ക്കു ചൂണ്ടിക്കാട്ടി. അവിടെ അവിശ്രമം പാഞ്ഞു നടന്ന ചെറുചാതികളെ കുഞ്ഞുണ്ണി കണ്ടു. ജ്വലിക്കുന്ന നിറങ്ങൾ, ശില്‌പ സങ്കീർണതയാർന്ന കൊമ്പും കിരീടവും. ഇവരെവിടെ പോകുന്നു? അവസാനിയ്ക്കാത്ത യാത്ര. പുറംതോടിന്‍റെ ഭാരങ്ങൾ. പുല്ലിന്‍റെ ഉപനിഷത്ത് ഏറ്റുവാങ്ങാനായി കുഞ്ഞുണ്ണി മണ്ണിലിരുന്നു. യാത്രയല്ല, പ്രാണഭയമിയന്ന പലായനമാണ്; ചാതികൾ ഒന്ന് മറ്റൊന്നിനെ നായാടുകയാണ്. മുക്‌തിധാമിന്‍റെ അശാന്തി! കുഞ്ഞുണ്ണിയുടെ മുമ്പിൽ പുൽക്കടയ്ക്കലെ യുദ്ധം ഒരപാരദൃശ്യമായി. സഞ്‌ജയാ, കുഞ്ഞുണ്ണി പറഞ്ഞു, അങ്ങ് ഒരന്ധന് കാണിച്ചു കൊടുത്ത യുദ്ധത്തിന്‍റെ ചിത്രം ഇതിന്‍റെ മുമ്പിൽ തുച്‌ഛമായിത്തീരുന്നല്ലോ. ഇപ്പോൾ കുഞ്ഞുണ്ണി ആ ചെറുചാതികളിലൊന്നിനകത്തേയ്ക്കു നോക്കി, അതിന്‍റെ ജൈവസ്‌ഥലങ്ങളിൽ കറങ്ങിത്തിരിയുന്ന എണ്ണമറ്റ സൗരമണ്ഡലങ്ങളെ കുഞ്ഞുണ്ണി കണ്ടു. ചാതിയുടെ ചോരയ്ക്കകത്ത് അതിന്‍റെ പുഴയോരങ്ങളിലിരുന്നുകൊണ്ട്, വരാഹമിഹിരന്മാർ ആ സൗരമണ്ഡലങ്ങളുടെ ഗതികൾ ഗണിച്ച് ഏതോ പരമാണു ഗോത്രങ്ങളുടെ ജാതകങ്ങളെഴുതി.

— OV Vijayan, Gurusagaram (The Infinity of Grace)